 |
| Punjabi Shair Munshi Laitef Gujrati|پنجابی شاعر منشی لطیف گجراتی |
منشی لطیف گجراتی۔ کلام چوں انتخاب تے کجہہ یاداں.اشفاق شاہین،گجرات
منشی لطیف
گجراتی پنجابی دے منے پرمنے شاعر نے۔ایہہ کلام اونہاں دی کتاب ’’جھلیاں سدھراں‘‘
وچوں انتخاب کیتا گیا اے۔جھلیاں سدھراں اوناں دی پہلی کتاب سی تے اے پہلی واری جنوری
1988 اچ شائع ہوئی۔اس دا سر ورق صفی صفدر نے بنایا تے المعارف گنج بخش پرنٹرز نے
لہور توں ایس دی چھپائی کیتی۔منشی لطیف گجراتی دا ناں پنجابی شاعری اچ بڑے احترام
نال لیا جاندا اے تے اوناں دے کئی شعر ضرب المثل بن چکے نیں۔نوے دی دہائی اچ گجرات دے
وچ منشی لطیف گجراتی ہوراں دے شاگرداں ایک تنظیم ’’بزم لطیف‘‘دے ناں نال بنائی ۔اس دے سرپرست منشی لطیف گجراتی ہوری ہی سن ۔ اس دے اجلاس ہر مہینے لگاتار گجرات اچ
ہندے سی۔ایناں مشاعریاں دا سدہ مینوں وی ملدا سی۔اوناں دے چوکھے لاڈلے شاگرد گلریز
شوکت ایس بزم دے سیکرٹری ہندے سی ۔میں اودوں گجرات ، جذبہ اخبار اچ سب ایڈیٹر سی ۔ مینوں دعوت دا رقعہ دفتر ہی ملدا سی۔ایناں مشاعریاں وچ اس وقت دےسارے گجرات تے
آسے پاسے دے شاعر شرکت کردے سی ۔سارے ناں تے مینوں یاد نیئں آرہے پرجیہڑے یاد آرئے نے لکھ رہیا واں۔جو رہ گئے
نیں اس مضمون دے کمنٹ بکس اچ کوئی لکھ دے تاکہ میں اوہ ناں وی ایتھے لکھ سکاں۔۔۔۔۔تے
میں کہہ ریا ساں بزم لطیف دے مشاعریاں اچ منشی لطیف ہوری جیہڑے کہ سر پرست سن اس تنظیم دے اوہ تے سیکرٹری گل ریز شوکت دے نال نال سیف
الرحمن سیفی،رمضان صائب،میاں محمود اسیر،راحت ملک،ثاقب آکاش،شریف گلزار تے میں
یعنی اشفاق شاہین سمیت کئی شاعر شرکت کردے سی۔اے شعری نشستاں نارمل سکول دےلان وچ
ڈیگر ویلے ہندایاں سن جدوں اسی لوگ اپڑدے سی تے دربار سج گیا ہندا سی۔ سکول دے لان دی کچی مٹی تے پانی دا
ترونکا لگاہویا ہندا سی تے مئی جون دی گرمی اچ بڑی سوندھی سوندھی خشبو مٹی چوں اٹھ
رہی ہندی سی جہڑی روح اچ اتردی جاندی سی۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔اجے بہت ساریاں یاداں نیں۔۔۔۔ اوناں دناں دیا ں۔۔پر فیر کسے
ویلے سہی ۔اجے اونا دے کلام توں انتخاب سجناں دی خدمت وچ پیش کرنا اے۔میرے لئی اے
بڑی وڈی گل اے کہ جس کتاب (جھلیاں
سدھراں)چوں اے انتخاب پیش کر رہیا واں ؛اے اونہاں مینوں بڑے پیار نال اپنا ناں لکھ کے ک عطا
کیتی سی۔میں اخبار لئی اوناں دا انٹرویو وی کیتا سی شاید مل جاوے؛ کدرے رکھیا
ہویا؛جے لبھ گیا تے ضرور تواڈے نال سانجھا کراں دا۔۔ تے چلو ہن اونہاں دے شعر پڑھنے آں۔۔۔
اکھ مری دے
کاسے اندر خیر کسے نہ پایا
جھلیاں سداراں
روپ نگر دا ہر بوہا کھڑکایا
آس مری دے کھیتر
اتے کوئی کنی نہ وسی
انج تے بدل ہاٹھاں
بن بن کنی واری آیا
دور دراڈے رہنے
والیاں بکاں بھر بھر پیتا
میں دریا دے
کنڈے تے وی بیٹھا رہیا ترہایا
دھپے سڑدے ہوئے
اس رکھ دی خیر کسے نہ منگی
ہر راہی نوں
جنھے اپنے سائے ہیٹھ بٹھایا
اووا نے اج
میری رہ وچ سینہ تان کھلوتے
کل جنہاں نوں
انگلی لا کے ٹرنا اساں سکھایا
سچی گل لطیف نے
کہہ گےمیاں محمد ہوری
’’نیچاں دی
اشنائی کولوں فیض نا پایا‘‘
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
علم دی دولت
ونڈدے رہیے گھٹ کدے نہ ہو
دیوے نال جگایاں
دیوا مدہم نہ ہووے لو
لمب لمب لیہ
چڑھ جاہن عمل دی اینی مٹی گو
کچا کوٹھا عمر
تری دا پوی متاں نہ چو
نیویاں شاخاخاں
پَھلَن ہمیشہ نیواں ہو کے رہو
اگ پوے منہ اچے
دے وچ اچا مول نہ ہو
بوہتا پا نہ
بھار گناہ داہوجا سی آ دابو
جیون دی اس گڈ
نئیں ٹرنا جے نہ رکھیو ای جو
سجن دشمن جاہن
پچھاتے وختاں دے وچ سارے
اُکھلی دے وچ
چھڑیاں آوے جنساں دی خشبو
رکھے رب تے تاں
وے رہندا انج نیئں رہندا پردہ
سو پے تانیے
پردے بھاویں بوہے رکھیے ڈھو
اپنی اپنی نال
سمجھ دے سمجھن لوک لطیف
بعضے دو نوں اک
سمجھدے بعضے اک نوں دو
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
کنبیا چھت تے
بوہے پٹے کندھاں ماریاں ڈھاواں
گھر اپنے دی
ونڈی پائی بہہ کے جدوں بھراواں
ڈگیا رکھ تے پھل
کھاون نوں دوڑی خلقت ساری
پر ایہہ کسے نہ
تکیا بیتی نال کی چڑیاں کاواں
خوش ساں رکھ
گھنا کل کٹ کے کھلا ہوگیا ویہڑہ
پر اج دھپ توں
بچنے واتے لبھدے پھرئیے چھاواں
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
سننے دی لوڑ سی
نہ سنانے دی لوڑ سی
نہ شعر کہہ کے
داد کوئی پانے دی لوڑ سی
بختاں نوں جو جگا
کے بد بخت ہوگیا وے
اوہنو ذرا ہلا
کے جگانے دی لوڑ سی
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
دوہڑے
سیوا کرنا کم
جنہاں دا مال نیئں بندے پلے
سوئی آپوں
ننگی رہندی سیویں سب دے پلے
۔۔۔
سورج ورگا دردی
کہڑا سب دے درد ونڈائے
اچا ہو کے شرم
نئیں کردا نیویں دے گھر جائے
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
پپل ورگا دردی
کہڑا سب دے درد ونڈائے
آپوں دھپ سہوے
تے غیراں سائے ہیٹھ بٹھائے
۔۔۔۔۔
جیون دی اس
بیڑی تے نہ بھار غماں دا پا
بوجھل بیڑی
چوکھا چر نئیں تردی وچ دریا
۔۔۔۔۔
رات مکے تے دن
نکلے ایہہ جھلیا کرنا چا
پہلی کرن
خورشید دی دیوے لکھاں دیپ بجھا
۔۔۔۔۔۔۔۔
ایسے وچ اے عزت
تیری حدوں باہر نہ جا
نظر اچیری چان
تو پہلاں اپنی پگ بچا
۔۔۔۔۔۔۔۔
گھٹ کے اینا پُھلا
تائیں سینے نال نہ لا
اُڈ دا جائے دا
رنگ اینا دا جاون گے کُملا
۔۔۔۔
ہنجواں نال
نہوا کے مینو پلکاں نال کفنا
دل صندوق اچ
پاکے مینوں سینے وچ دفنا
۔۔۔۔
حدوں بہتی نیکی
وی اے ہوجاندی بریائی
حدوں بوہتا
مینہ وس کے وی دیوے کر تباہی
